Debiut reżyserski Wong Kar Wai’a. Gangsterska opowieść o tragicznych losach zwykłych ludzi, którzy nagle znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Historia o antybohaterach, o ludziach, którzy zawsze dokonują niewłaściwych wyborów.

Wah zajmuje się „windykacją” dłużników mafii, stara się równocześnie sprawować pieczę nad swym przyjacielem Fly’em. Do miasta przybywa kuzynka Ngor, która na czas swojego leczenia zamieszkuje u Waha. W specyficzny dla siebie sposób wpływa na jego życie. Kiedy wyjeżdża, Wah nie może o niej zapomnieć. W tym właśnie czasie Fly wskutek swojej niepohamowanej arogancji wdaje się w kolejne afery i kłopoty, z których Wah musi go wybawić. Rozdarty musi dokonać wyboru pomiędzy nowym spokojniejszym życiem, a braterstwem krwi…

Podczas kręcenia filmu unikalny styl Wong Kar Wai’a był dopiero w fazie kształtowania się, mimo to film jest przepełniony charakterystyczną dla reżysera atmosferą oraz wizualnie nowatorskimi scenami. Jednym z najlepszych przykładów jest scena pogoni i ucieczki przez „niekończącą” się salę bilardową, która następnie przenosi się na ulice miasta. Najbardziej artystyczną sekwencją w filmie jest ujęcie unoszących się niby z podziemia oparów, które wyprzedzają scenę, w której Wah rzuca się na oślep w czerwone, piekielne otchłanie by szukać zemsty na wrogach Fly’a. Tutaj Wong Kar Wai zastosował opatentowany przez siebie spowolniony obraz i kadrowanie, co prowadzi w konsekwencji do przyspieszonej sceny akcji, której choreografem jest Stephen Tung Wai. Charakterystyczne dla Wong Kar Wai’a, na pozór pozostające bez związku z filmem ujęcie drzew targanych wiatrem, pełne napięcia momenty śledzenia, przelotne spojrzenia na Maggie Cheung odpoczywającej z papierowym samolocikiem w dłoni, to wszystko razem wydaje się być surowymi, nieprzerobionymi prototypami dla obrazów, technik i metafor, jakimi Wong niejednokrotnie posługiwał się w swoich późniejszych filmach. Uznanie należy się też operatorowi obrazu – Andrew Lau, który miał swój udział w tworzeniu tak zróżnicowanych dzieł jak Infernal Afairs. W romantycznych scenach między Wahem a Ngor, reżyser przewrotnie zwodzi oczekiwania widzów, odwlekając rozwiązania scen. Piękny moment, kiedy Wah odkrywa tkwiący w sobie romantyzm…

Na tym się nie kończy – pozorne odrzucenie konwencji ma zaraz okazać się niczym więcej jak przemyślanym w czasie opóźnieniem. Widzowie i tak otrzymują to, na co naprawdę oczekują – widzimy to w scenie, którą możemy nazwać „Pocałunek”.

Zmysłowość, namiętność tak charakterystyczne dla stylu filmowego twórcy są bardzo widoczne w tym obrazie. Film kręcony w czasach, gdy w Hong Kongu większość reżyserów powracała do robienia kina akcji, zawiera wprawdzie sceny pojedynków gangsterskich, ale głównie jednak skupia się na wewnętrznym życiu dwóch mężczyzn i kobiecie, która głęboko kocha jednego z nich. Reżyser zainteresowany był wielowarstwowością, mieszanką ciepłych i gorących kolorów, ciał tworzących całość o tempie tak zmiennym, jak żaden jeszcze film tego gatunku.