Od samego początku filmowej kariery Michael Moore wiedział jak zwracać na siebie uwagę. W 1989 roku, podczas festiwalu dokumentalnego w Toronto, prowokował: "Tak naprawdę wcale nie lubię dokumentu". Autorzy "Śledząc Michaela Moore'a", Debbie Melnyk i Rick Caine pokazują nam, że stwierdzenie filmowca jest o wiele bliższe prawdy niż moglibyśmy się spodziewać. W miarę rozwoju kariery mnożyły się kontrowersje wokół stylu i celu pracy Moore'a. Dokumentaliści postanawiają więc rozłożyć na czynniki pierwsze "The Moore Method". Początkowo film powstawał ze szczerej sympatii do autora "Fahrenheit 9/11". Filmowcy są Kanadyjczykami, których jak wielokrotnie podkreślał Moore, cieszą się jego szczególnymi względami. Czemu więc filmowcy z tego kraju nie mieliby liczyć u niego na pewne względy? W trakcie dwóch lat zbierania materiału okazuje się, że Moore nie kocha Kanady na tyle aby znaleźć czas na udzielenie wywiadu.


Natrafiając na ścianę obojętności ze strony reżysera dokumentaliści postanawiają wypróbować na Michaelu jego własną metodę. Fałszują wejściówki na konferencje prasowe i wiece demokratów, w które zaangażował się Moore. Starają się go sprowokować do wypowiedzi, jednak za każdym razem ochrona okazuje się szybsza. Filmowcy koncentrują, zatem uwagę na przeszłości reżysera. Dochodzenie przynosi wiele interesujących informacji. Twierdzą, że "zbawca amerykańskiej lewicy" bardziej dba o siebie niż o demokratów, zaś los bohaterów jego filmów nie interesował go ani przez chwilę.


Kino dokumentalne zawdzięcza osobie Michaela Moore'a bardzo wiele. To kinowe sukcesy jego filmów sprawiły, że dystrybutorzy i kiniarze ujrzeli w pełnometrażowym dokumencie szansę na zrobienie większej kasy. Jednak, jak pokazuje film Debbie Melnyk i Ricka Caine'a, że zarabiając na życie w określony sposób, trzeba liczyć się z konsekwencjami. W końcu: "Kto mieczem wojuje ten od miecza ginie".